دوست داشتن از عشق برتر است . عشق یک جوشش کور است و پنوندی از سر نا بینایی است. اما دوست داشتن پیوندی خودآگاه و از روی بصیرت روشن و زلال است .

عشق بیشتر از غریزه آب میخورد و هر چه از غریزه سر زند بی ارزش است . دوست داشتن از روح طلوع می کند و تا هر کجا که یک روح ارتفاع دارد ، دوست داشتن نیز همگام با آن اوج میابد .

عشق با شناسنامه بی ارتباط نیست و گذر فصل ها و عبور سال ها بر آن اثر میگذارد . اما دوست داشتن در ورای زمان و مزاج ، زندگی میکند و آشیانه اش روز و روزگار را دستی نیست . 

عشق در هر سطحی با زیبایی محسوس در نهان و آشکار رابطه دارد . عشق با دوری و نزدیکی در نوسان است . اگر دوری به طول انجامد ضعیف میشود . اگر تماس دوام یابد به ابتذال کشیده میشود . 

و تنها با بیم وامید و تزلزل و اضطراب و «دیدار و پرهیز » ، زنده و نیرومند است .

عشق جوششی یک جانبه است . به معشوق نمی اندیشد که کیست؟ یک خود جوششی ذاتی است و از این رو همیشه اشتباه می کند ، و در انتخاب به سختی میلغزد . 

عشق در دریا غرق شدن است ؛ و دوست داشتن در دریا شنا کردن .

عشق همواره با شک آلوده است و دوست داشتن سراپا یقین است و شک ناپذیر .

از عشق هر چه بیشتر می نوشیم سیراب تر میشویم ؛ و از دوست داشتن هر چه بیشتر ، تشنه تر ، نوتر .

عشق اسارت در دام غریزه است و دوست داشتن آزادی از جبر مزاج .

عشق مأمور تن است و دوست داشتن پیغمبر روح .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: